ارواح پارانویید
حال کن در انسداد افکارت، حرف های عمیقت راارواح پارانویید
حال کن در انسداد افکارت، حرف های عمیقت رادرباره من
دیگه مهم نیست. چی باشم، کجا باشم. اصلا همه فصل هام بشه زمستون، با همه نورهای ماتش وقتی می رن تا ابدیت ابرهای خاکستریش. وقتی نگاه می کنی به آسمون شباش می بینی تمام این برفا واسه تو دارن میان پایین. برای همیشه همین باشی و هیچ کس حتی نفهمه چی بود که گذشت. دیگه چرا مهم باشه ... کی رفت، کجا رفت. فقط گه گاهی که دلم می گیره از نبودن همه چی. همه چی ... دلم فقط به همین اتاق سیاه و سفید خوشه. فقط به همین بی انتها. که من باشم، که تو باشی و همین. کی می دونه آخرش چی میشه. کی می دونه قصه دنیا چی به سرش میاد. من همین آدم سیاه و سفید باشم، تو همین شعله که نگاهش همه چی باشه برام. دلم نغمه های تو رو می خواست. بشینم یه گوشه تا انتهای دنیای تو پرواز کنم، همین طور خیره میشدم به چشم هات و موسیقی، دخترک ژولیده، بند باز، کاروان، زنبور عسل و رویا، رویا ... انقدری که ازم بپرسی نیستی تو؟ ... من کجای این همه خاطره از چشم های ابرها افتادم و دیگه یادم نیست، چی به سر اون مرده اومد که هرجا می رفتیم، هر جا که حالمون یه جور دیگه بود، می دیدمش، برامون آکاردئون می زد، چقدرم قشنگ می زد. حالا، شباش، خیابوناش، کافه هاش، پر شده از شمع های قرمزی که تو دوست داشتی. بوی بارون میده هوا ... بوی بارون. این تمام شناسنامه من است؛ روی شبهای زمستان، نورهای مات ...
من، آدم مغروری است. از نظرش خیلی آدمها حق بودن ندارند. از نظرش خیلی حرف ها فاضلاب است. اما همیشه بر این باور که تواضع احساس دیگریست از تلویح غرور. من، از آدم های مغرور تر متنفر است.
ادامه...
ژی واز
نه دلی، نه تنهایی بیکرانه ای که این قلب تو را ساخت، نه حرف های هیچ آدم دیگری، ... نه سکوتی، نه اشتیاقی برای ساختن یک رویای دیگر که ... ژیواز، ... نام دیگر من است. که ژیواز، رنگ هایی بود برای فراموشی این حقیقت مفلوک، این حقیقت مغلوب. در و دیوارهای روشن و براق، و همهمه ی شاعرانه گی ها، همهمه حرف های بیخیالی و انزوا، انزوای تلخ ... یک آخر خط توست ... که ژیواز، نام دیگر تو بود. نام دیگری برای عشق، نام دیگری برای دردهایی که از دروغ ساخته شده اند. و این حقیقت لب های سرخ و انهدام بعد از این توست. انهدام بعد از آن خاطرات کوچ کرده و آرام آرام ... قصه های لالایی توی گوش من. ای نام تو ژیواز. ای نام تو مهر بر لب و فراموشی و پنهانی این آتش بی فروغ ... حالا که هوای خاطره ابریست ... حالا که هوای دلت به رنگ اشتعال ... حالا که فهم، مرا فروخت. حالا که نقاب کهنه این شهر هم آغوش توست. حالا که می بوسی و پوسیدنم را به تماشا نشسته ای ... حالا که دیگران تو و آرامشت بازیچه ای است، تا انتهای باورم را هم فال فال، قاب به قاب پوست بکنی ... حقیقتی برای تمام آدم های بعد تو پابرجا ... اینجا صدای خیابان من بلندتر است ... اینجا کوچ دسته جمعی قاصدک ها حقیقی تر است. حالا که می فهمم و می فهمی تنهایی چیست ... بعد از این نام دیگر من هبوط، بعد از این نام دیگر تو فراموشی است. و کسی نخواهد دید، ... چرا و چرا و چرا ... دستها فراموش می شوند ... شبها بی صدا ... این نوشته ها ... مفقود تر ... دور می شوند.
من همه ی کلمه های این نوشته را با تمام تنهایی و غمگینیش دوست داشتم رئا ..
دست ها شاید فراموش شوند، اما هیولای برساخته از دست ها در خاطرمان چه؟