ارواح پارانویید
حال کن در انسداد افکارت، حرف های عمیقت راارواح پارانویید
حال کن در انسداد افکارت، حرف های عمیقت رادرباره من
دیگه مهم نیست. چی باشم، کجا باشم. اصلا همه فصل هام بشه زمستون، با همه نورهای ماتش وقتی می رن تا ابدیت ابرهای خاکستریش. وقتی نگاه می کنی به آسمون شباش می بینی تمام این برفا واسه تو دارن میان پایین. برای همیشه همین باشی و هیچ کس حتی نفهمه چی بود که گذشت. دیگه چرا مهم باشه ... کی رفت، کجا رفت. فقط گه گاهی که دلم می گیره از نبودن همه چی. همه چی ... دلم فقط به همین اتاق سیاه و سفید خوشه. فقط به همین بی انتها. که من باشم، که تو باشی و همین. کی می دونه آخرش چی میشه. کی می دونه قصه دنیا چی به سرش میاد. من همین آدم سیاه و سفید باشم، تو همین شعله که نگاهش همه چی باشه برام. دلم نغمه های تو رو می خواست. بشینم یه گوشه تا انتهای دنیای تو پرواز کنم، همین طور خیره میشدم به چشم هات و موسیقی، دخترک ژولیده، بند باز، کاروان، زنبور عسل و رویا، رویا ... انقدری که ازم بپرسی نیستی تو؟ ... من کجای این همه خاطره از چشم های ابرها افتادم و دیگه یادم نیست، چی به سر اون مرده اومد که هرجا می رفتیم، هر جا که حالمون یه جور دیگه بود، می دیدمش، برامون آکاردئون می زد، چقدرم قشنگ می زد. حالا، شباش، خیابوناش، کافه هاش، پر شده از شمع های قرمزی که تو دوست داشتی. بوی بارون میده هوا ... بوی بارون. این تمام شناسنامه من است؛ روی شبهای زمستان، نورهای مات ...
من، آدم مغروری است. از نظرش خیلی آدمها حق بودن ندارند. از نظرش خیلی حرف ها فاضلاب است. اما همیشه بر این باور که تواضع احساس دیگریست از تلویح غرور. من، از آدم های مغرور تر متنفر است.
ادامه...
تو با رخ چون بهار
چشم در چشم تو ای آسمان فریب من ... چشم در میثاق سالهای پیش مان ... چشم در لا به لای خطوط همسان پیراهنت ... چشم در صدای دیوارها ...
حالا که منتهی می شوی در من. حالا که سکوتت یک جا به گل نشست ... حالا که صد سال فراموشیت را نخواهم دید ... حالا که، از حالا های مان خیلی گذشته است. حالا که تلو تلو می خوری در من ... از انتظار شبم، سیاهی گذشته است. از انتظار نگاهت غروب ها ناله می کند هر شب ... چشم در ...
چشم تو ای آسمان فریب من ...
هی سوت می کشی در سرم در لا به لای درخت ها که می زقصند با من ... می رقصند در انزوای شبی اثیر لای پلک های تو. می رقصند همان دیوارهای نقاشی بلند ... تو شکل باش و من کلمه ها که به دار آویخته اند ... تو بخند و من از نگاه دیوار ها بخزم لای سینه های گرم نقاشی هایت که با اسید، با انتظار شبم از راه رسیده اند. تو نت باش و پرده و آرشه ای زخمی از خطوط بی انجام من و گریه های تزویری ام ... تو موسیقی و من آه های مجاور مسدود ...
حالا که منتهی می شوی در من و بوی مسموم این ستم خانه های سرگردان و گیج ... گیج ... از سقوط سگ ها لای جدول های زشت و نمور ... زشت و کریه ...
دارد این لحظه هزار هزار کبوتر عاشق ... دارد این لحظه نگاهم می کند باران ... دارد این لحظه سونات دلخراش من از ...
هی سوت می کشی در سرم ... و من ... آه های مجاور مسدود ...