ارواح پارانویید
حال کن در انسداد افکارت، حرف های عمیقت راارواح پارانویید
حال کن در انسداد افکارت، حرف های عمیقت رادرباره من
دیگه مهم نیست. چی باشم، کجا باشم. اصلا همه فصل هام بشه زمستون، با همه نورهای ماتش وقتی می رن تا ابدیت ابرهای خاکستریش. وقتی نگاه می کنی به آسمون شباش می بینی تمام این برفا واسه تو دارن میان پایین. برای همیشه همین باشی و هیچ کس حتی نفهمه چی بود که گذشت. دیگه چرا مهم باشه ... کی رفت، کجا رفت. فقط گه گاهی که دلم می گیره از نبودن همه چی. همه چی ... دلم فقط به همین اتاق سیاه و سفید خوشه. فقط به همین بی انتها. که من باشم، که تو باشی و همین. کی می دونه آخرش چی میشه. کی می دونه قصه دنیا چی به سرش میاد. من همین آدم سیاه و سفید باشم، تو همین شعله که نگاهش همه چی باشه برام. دلم نغمه های تو رو می خواست. بشینم یه گوشه تا انتهای دنیای تو پرواز کنم، همین طور خیره میشدم به چشم هات و موسیقی، دخترک ژولیده، بند باز، کاروان، زنبور عسل و رویا، رویا ... انقدری که ازم بپرسی نیستی تو؟ ... من کجای این همه خاطره از چشم های ابرها افتادم و دیگه یادم نیست، چی به سر اون مرده اومد که هرجا می رفتیم، هر جا که حالمون یه جور دیگه بود، می دیدمش، برامون آکاردئون می زد، چقدرم قشنگ می زد. حالا، شباش، خیابوناش، کافه هاش، پر شده از شمع های قرمزی که تو دوست داشتی. بوی بارون میده هوا ... بوی بارون. این تمام شناسنامه من است؛ روی شبهای زمستان، نورهای مات ...
من، آدم مغروری است. از نظرش خیلی آدمها حق بودن ندارند. از نظرش خیلی حرف ها فاضلاب است. اما همیشه بر این باور که تواضع احساس دیگریست از تلویح غرور. من، از آدم های مغرور تر متنفر است.
ادامه...
هرزه
دوباره چشمانت ... دوباره اسکیموی خانه نشین تنهای دلم خودش را دار زد به طناب حماقتی که پر است توی نگاه این روزها. دوباره چشمانت ... و دوباره حراج نگاه تو به تلخ ترین ساعت های کش دار این توده مسموم ... نمی دانم چرا تمام نمی کند ... نمی دانم چرا نمی فهمم این زندگی غبار است و تلخی و شن های بی قرار ... نمی دانم چرا این شکنجه ها را در تو تمام نمی کند شبهام ... جرعه های بی مقصدت کجاست؟ ... تلخی برای طعم بازمانده این میله های بلند ... این تاریک ترین نگاه قفس های زندگی که رهایم نمی کنند ... بی رحم ... بی هیچ ... دوباره تلاقی نگاه من و آن نمی دانم کجای دنیا که قبر من است ... که سنگینی بارگاه من است بر من ... که فهم توی نگاه خر هاست ... فهم توی نگاه همجنس بازها و منحرف ها و آدم نماهای پر از کپشن، عشق، لایک، لوکیشن ... دوباره چشمانت ... دوباره اسکیموی خانه نشین تنهای دلم خودش را دار زد به طناب حماقتی که پر است توی نگاه این روزها ...