ارواح پارانویید
حال کن در انسداد افکارت، حرف های عمیقت راارواح پارانویید
حال کن در انسداد افکارت، حرف های عمیقت رادرباره من
دیگه مهم نیست. چی باشم، کجا باشم. اصلا همه فصل هام بشه زمستون، با همه نورهای ماتش وقتی می رن تا ابدیت ابرهای خاکستریش. وقتی نگاه می کنی به آسمون شباش می بینی تمام این برفا واسه تو دارن میان پایین. برای همیشه همین باشی و هیچ کس حتی نفهمه چی بود که گذشت. دیگه چرا مهم باشه ... کی رفت، کجا رفت. فقط گه گاهی که دلم می گیره از نبودن همه چی. همه چی ... دلم فقط به همین اتاق سیاه و سفید خوشه. فقط به همین بی انتها. که من باشم، که تو باشی و همین. کی می دونه آخرش چی میشه. کی می دونه قصه دنیا چی به سرش میاد. من همین آدم سیاه و سفید باشم، تو همین شعله که نگاهش همه چی باشه برام. دلم نغمه های تو رو می خواست. بشینم یه گوشه تا انتهای دنیای تو پرواز کنم، همین طور خیره میشدم به چشم هات و موسیقی، دخترک ژولیده، بند باز، کاروان، زنبور عسل و رویا، رویا ... انقدری که ازم بپرسی نیستی تو؟ ... من کجای این همه خاطره از چشم های ابرها افتادم و دیگه یادم نیست، چی به سر اون مرده اومد که هرجا می رفتیم، هر جا که حالمون یه جور دیگه بود، می دیدمش، برامون آکاردئون می زد، چقدرم قشنگ می زد. حالا، شباش، خیابوناش، کافه هاش، پر شده از شمع های قرمزی که تو دوست داشتی. بوی بارون میده هوا ... بوی بارون. این تمام شناسنامه من است؛ روی شبهای زمستان، نورهای مات ...
من، آدم مغروری است. از نظرش خیلی آدمها حق بودن ندارند. از نظرش خیلی حرف ها فاضلاب است. اما همیشه بر این باور که تواضع احساس دیگریست از تلویح غرور. من، از آدم های مغرور تر متنفر است.
ادامه...
من و خلط و رواج
می دانی، درست یا غلط من افتادم از چشم ثانیه ای که تو را در خود نگه داشته بود. افتادم و باز، با سرعت دو سقوط در خالی نگاه دیوار و خانه و استکان ... بر امتداد رد تگرگ که بر خیابان، ... بر امتداد رد برف که بر شیشه ... شکستم. درست یا غلط دیگر هیچ علاقه ای به خلط مبحث باران و خیال پردازی ندارم. هیچ علاقه ای به بودن و در جا زدن در مسیر خودکشی و سرطان و حرف های مبتذلانه شاعر مسلکانه ندارم. دیگر برای تو هم وقتی نمانده است ... آه ... شعله فراری توی زیر سیگاری، ... آه، نقش کبود روی دیواری که از خون تو برجاست ... آه قهوه های فال گیرانه ... آه ... بیزانس نو، من و اندوه و خلوت و آوار.
می دانی، دیگر هیچ علاقه ای به پست مغزی هم ندارم، به آشوب فراگیر هخامنش و تاریخ و قوام آزادی ... آزادی هم سمبولیسم دیگر من است، مثل باقی ابزاری که برای نفس کشیدن نداشته ام هیچگاه.
از این رسم الخط غیر مکتوب، از این فعل در آغاز، از این دیالوگ های وراجی و نه ... نه ... نه ... من و میدان آزادی هم فدای شما. من و طاغوت و افلاطون هم فدای شما ... من و آزادی پذیرفتنی و فیس بوک و فلان ... من و این محیط، من و این در و دیوار گونی فام، من و این ریشه اعصاب پست فرا فکنی هم، فدای شما ... هه
جان نثار