ارواح پارانویید
حال کن در انسداد افکارت، حرف های عمیقت راارواح پارانویید
حال کن در انسداد افکارت، حرف های عمیقت رادرباره من
دیگه مهم نیست. چی باشم، کجا باشم. اصلا همه فصل هام بشه زمستون، با همه نورهای ماتش وقتی می رن تا ابدیت ابرهای خاکستریش. وقتی نگاه می کنی به آسمون شباش می بینی تمام این برفا واسه تو دارن میان پایین. برای همیشه همین باشی و هیچ کس حتی نفهمه چی بود که گذشت. دیگه چرا مهم باشه ... کی رفت، کجا رفت. فقط گه گاهی که دلم می گیره از نبودن همه چی. همه چی ... دلم فقط به همین اتاق سیاه و سفید خوشه. فقط به همین بی انتها. که من باشم، که تو باشی و همین. کی می دونه آخرش چی میشه. کی می دونه قصه دنیا چی به سرش میاد. من همین آدم سیاه و سفید باشم، تو همین شعله که نگاهش همه چی باشه برام. دلم نغمه های تو رو می خواست. بشینم یه گوشه تا انتهای دنیای تو پرواز کنم، همین طور خیره میشدم به چشم هات و موسیقی، دخترک ژولیده، بند باز، کاروان، زنبور عسل و رویا، رویا ... انقدری که ازم بپرسی نیستی تو؟ ... من کجای این همه خاطره از چشم های ابرها افتادم و دیگه یادم نیست، چی به سر اون مرده اومد که هرجا می رفتیم، هر جا که حالمون یه جور دیگه بود، می دیدمش، برامون آکاردئون می زد، چقدرم قشنگ می زد. حالا، شباش، خیابوناش، کافه هاش، پر شده از شمع های قرمزی که تو دوست داشتی. بوی بارون میده هوا ... بوی بارون. این تمام شناسنامه من است؛ روی شبهای زمستان، نورهای مات ...
من، آدم مغروری است. از نظرش خیلی آدمها حق بودن ندارند. از نظرش خیلی حرف ها فاضلاب است. اما همیشه بر این باور که تواضع احساس دیگریست از تلویح غرور. من، از آدم های مغرور تر متنفر است.
ادامه...
صلیب ها روی درخت می خندند
قطره از درخت افتاد، ... آب شد ... پوچ شد ... قطره روی دیوار، ... قطره روی دریا ... قطره روی آب موج خورد. قطره از درخت افتاد، ... سبز بود ... آبی شد ... مرگ شد ... سرخ شد ... قطره روی سینه های تو لغزید ... قطره روی گام های تو بلند شد. من ...
من از پلک شب ها افتادم. من از پلک شب ها زاده شده ام. من از سینه های سنگی این خیابان و درد و شهر ... من از آسمانی که دیگر هیچ گاه دیده نمی شود. تنها ... بی دست پرده ها ... بی سرود مقدس راهبه ها ... بی ندای سکوت درخت ها ... موج روی آب اتفاق ها را پهن کرد ...
سوختن ... نام دیگر آدم هاست. روی دیوارها، توی آغوش تو که با نام من حرف می زد. روی هوار جنین در خلا بی تراکنش رحم. روی رد خونی که یکبار ... پیش از زندگی ... یکبار، بعد مردن اتفاق افتاد ... قطره ها می ریزند، دیوار می لرزد، آجرها روی سفتی خط ممتد خیابان می میرند ... راهبه ها تیر باران شده اند ... صدای ناقوس تو اما ...
صدای من، کلافه تر از جاده های این شهر غریب، کلافه تر از کلاغ ها، باران ها، تگرگ ها ... روی رد نگاه تو ساکن است. روی رد مات نفس هات نفس می کشد. صدای من اما، کلافه تر از کوله بار مرد کولی دور گرد، کلافه تر از نگاه سرد خیابان های خیلی دور تر از این شهر، این کشور، نام تو را می خواند. بی هیچ واسطه ای که از زندگی باقی مانده باشد. آدمها پیر می شوند ... زندگی تمام می شود ... اما، قطره ها ... همیشه موج می زندند. همیشه نام تو دریاست. همیشه این اتفاق های دور ...
تمام دنیا ایستاده است. تمام نفس ها ایستاده اند.
اندام تو روی تخت، پاهای تو روی جنس تلخ این همه مجنون سر در گم ... آرام، می لغزند ... آرام می خندی ... آرام ... می خندی ... و دیگر ترک خوردن هیچ آجری ... قلب زخمی زمان ما را به یاد نخواهد آورد ...
من رئا ... تو سونات ...