ارواح پارانویید
حال کن در انسداد افکارت، حرف های عمیقت راارواح پارانویید
حال کن در انسداد افکارت، حرف های عمیقت رادرباره من
دیگه مهم نیست. چی باشم، کجا باشم. اصلا همه فصل هام بشه زمستون، با همه نورهای ماتش وقتی می رن تا ابدیت ابرهای خاکستریش. وقتی نگاه می کنی به آسمون شباش می بینی تمام این برفا واسه تو دارن میان پایین. برای همیشه همین باشی و هیچ کس حتی نفهمه چی بود که گذشت. دیگه چرا مهم باشه ... کی رفت، کجا رفت. فقط گه گاهی که دلم می گیره از نبودن همه چی. همه چی ... دلم فقط به همین اتاق سیاه و سفید خوشه. فقط به همین بی انتها. که من باشم، که تو باشی و همین. کی می دونه آخرش چی میشه. کی می دونه قصه دنیا چی به سرش میاد. من همین آدم سیاه و سفید باشم، تو همین شعله که نگاهش همه چی باشه برام. دلم نغمه های تو رو می خواست. بشینم یه گوشه تا انتهای دنیای تو پرواز کنم، همین طور خیره میشدم به چشم هات و موسیقی، دخترک ژولیده، بند باز، کاروان، زنبور عسل و رویا، رویا ... انقدری که ازم بپرسی نیستی تو؟ ... من کجای این همه خاطره از چشم های ابرها افتادم و دیگه یادم نیست، چی به سر اون مرده اومد که هرجا می رفتیم، هر جا که حالمون یه جور دیگه بود، می دیدمش، برامون آکاردئون می زد، چقدرم قشنگ می زد. حالا، شباش، خیابوناش، کافه هاش، پر شده از شمع های قرمزی که تو دوست داشتی. بوی بارون میده هوا ... بوی بارون. این تمام شناسنامه من است؛ روی شبهای زمستان، نورهای مات ...
من، آدم مغروری است. از نظرش خیلی آدمها حق بودن ندارند. از نظرش خیلی حرف ها فاضلاب است. اما همیشه بر این باور که تواضع احساس دیگریست از تلویح غرور. من، از آدم های مغرور تر متنفر است.
ادامه...
آمار : 19535 بازدید
Powered by Blogsky
از مکالمه های بعدیت
و من، خاموش خاموشم برای تو. نه دیگر حتی شانه هایم، هیچ نسبتی با تو نخواهند داشت.
این بود سرنوشت؟
این بود پیچک مداوم بشر به روی مات تو به عشق، به سنگینی که مرا دچار کرد ...
همین؟
همین
من رفتم ...
حالا، سکوت لحظه های کوتاه زنده است. حالا، که وقتی که، اتفاق افتاده است. و من بی حوصله زنده ام. و تو بی حوصله تر زنده ای. از ... اندکی مجال زندگی، اندکی مجال سکس. اندکی بغض و نفس های آلوده به بودن مداوم پرده ها. حالا که نیستی دیگر. حالا که من واژه ای تلخ ... واژه ای سیاه
تمام شبهایم را سیاه کن،
تلخی و افسانه بهانه است.
اینجا، نام دیگر من دریاست ...
من بی حوصله زنده ام
چقدر این جمله رو دوست داشتم
:)
همین...
...
خوشا به حال تو که رفتی ای دریا...
:)
و من دریایی دیگر بودم...
یا این هم
تمام تو یک صدا بود. یک رفتن بی صدا بود.
خودش
و من چه بی حوصله زنده ام
در آغوشی که نوشش کردم
میان لبهایت ...
تمام شب هایم را سیاه کن
تیره تیره!!!
پ،ن : چقدر خوب است آدم پیامی از یک آشنا ببیند در این روزهای غریب :)
فدات
همین، رفتن و ایستادن پشت دیواری که مثلا زنده‌گیست
میشه دیگه
اینجا، نام دیگر من دریاست ...
:) مرسی
آخ درد داشت
آخ
تلخ بود چقددددد
خدای من