ارواح پارانویید
حال کن در انسداد افکارت، حرف های عمیقت راارواح پارانویید
حال کن در انسداد افکارت، حرف های عمیقت رادرباره من
دیگه مهم نیست. چی باشم، کجا باشم. اصلا همه فصل هام بشه زمستون، با همه نورهای ماتش وقتی می رن تا ابدیت ابرهای خاکستریش. وقتی نگاه می کنی به آسمون شباش می بینی تمام این برفا واسه تو دارن میان پایین. برای همیشه همین باشی و هیچ کس حتی نفهمه چی بود که گذشت. دیگه چرا مهم باشه ... کی رفت، کجا رفت. فقط گه گاهی که دلم می گیره از نبودن همه چی. همه چی ... دلم فقط به همین اتاق سیاه و سفید خوشه. فقط به همین بی انتها. که من باشم، که تو باشی و همین. کی می دونه آخرش چی میشه. کی می دونه قصه دنیا چی به سرش میاد. من همین آدم سیاه و سفید باشم، تو همین شعله که نگاهش همه چی باشه برام. دلم نغمه های تو رو می خواست. بشینم یه گوشه تا انتهای دنیای تو پرواز کنم، همین طور خیره میشدم به چشم هات و موسیقی، دخترک ژولیده، بند باز، کاروان، زنبور عسل و رویا، رویا ... انقدری که ازم بپرسی نیستی تو؟ ... من کجای این همه خاطره از چشم های ابرها افتادم و دیگه یادم نیست، چی به سر اون مرده اومد که هرجا می رفتیم، هر جا که حالمون یه جور دیگه بود، می دیدمش، برامون آکاردئون می زد، چقدرم قشنگ می زد. حالا، شباش، خیابوناش، کافه هاش، پر شده از شمع های قرمزی که تو دوست داشتی. بوی بارون میده هوا ... بوی بارون. این تمام شناسنامه من است؛ روی شبهای زمستان، نورهای مات ...
من، آدم مغروری است. از نظرش خیلی آدمها حق بودن ندارند. از نظرش خیلی حرف ها فاضلاب است. اما همیشه بر این باور که تواضع احساس دیگریست از تلویح غرور. من، از آدم های مغرور تر متنفر است.
ادامه...
آمار : 19521 بازدید
Powered by Blogsky
خط میخی، طعم اسید
ببین که تنهایی سر چهار راه های قدیمی پرسه میزنه باز ... ببین که یک روزی می رسه آوازه خونا یاغی می شن پرتاب میشن توی عمق زمینی که دیگه واقعی نیست. دیگه میشه همون دنیای قدیمی توی دکه ها، اوی دنیای غریب توی آبی های چشمات. توی چشمای خرگوش پلید تنهای من. هه دیوار ... هه صدا ... از اون سمت باغای شمالی. وای باد داره می دزده خواب تنگ شبامو. ببین که دوباره داره دلمو گاز می گیره بغضی شدن مبسوط ... زفت ... زفت ... واژه ... پیکره ... بی روح ...باز به تنهایی فیلیپ بزرگ گریه می کنی. باز چشات هم رنگ اخرایی توی چرک ترین زمین دنیا سرفه می کنه. ببین که دنیا باز توی ناف تو یقه میشه، توی صورتی کفشای قشنگ تو ... به سلین توی نفسات، به رئای توی قلبت ... دلم تنگته بارون
بر می گردد...
بی هیچ اشاره ای...
بی هیچ حرفی...
می گرید!!
...
درود .
این سبک نوشتن بیشتر مخصوص روشنفکرهاست .آنقدر گنگ و نامفهوم می نویسیدکه خواننده احساس خنگ بودن مفرط می کنه . ژست روشنفکری که فقط خودتون می فهمید داره چه اتفاقی می افته . اگر یکم ساده تر بنویسید بنظرتون بهتر نیست؟ ببخشید .
مشکل همین خواننده ای است که احساس خنگ بودن مفرط می کند، و گرنه این حرف ها جز خودم برای هیچ کسی مفهوم نیست و مهم نیست. چون برای کس دیگری هم نیست.
باید تلوتلو بخوری این زمونه رو/ وقتی که مست نیستی به بن بست می رسی...
:)
دل من هم تنگشه حتی اگر طعم اسید بدهد...
ای بابا
باغ های شمالی...
...
مسخره
:)
کودن
:) آی پی