حوا

دنیا، دو گیلاس آویزان از شاخه های درخت ها بود. و خوشه های نبودنی که از انعکاس آن دو حسودی می کردند. دنیا، دل بی اختیار ریشه هایی بود که آرام، بر شب های تاریک شاخه ها می دویدند ... و دختری بر مزار مادرش برهنه می گریست. و سکوت می کرد، گاه، برای فکرهای آشفته ای که از هیچ اعتباری، دیاری، نبود. تنها، چشم های آهسته ای که خیال می کردند هستند. با جسم خالی و خلسه ای از نبودن های مدام. دنیا، دو گیلاس آرام از نوازش تمام ابدیت بود، بر مزار مادری که درون زمین خالی است. و جایی که هزار سال دیگرش، دود فیلیپ بزرگ، بلند می شود. جایی که ایتالیا می میرد توی رم. ایران بر مزار چهل ستون ... و کولی ها نقش می زنند. و کولی ها می خوانند ... برهنه خلسه وار خودش را چال می کند در شب های بی کسی. در شب هایی که چشم هیچ غریبه ای نیست، ... هیچ غریبه ای که بخواهد احساس کند فهم دروغین توی چشمهای متفکر را. حالا، می شود آرام ... گریه کرد. می شود سفید ها را، در ترجمان مبهمی از آوار عشق شنید. از لحظه ای که بودن وداع می کند در حبس پوچ جسم. و خون لخته می کند به آه. و دیده ها همه کور می شوند. کوری می شود و دود می کند فیلیپ بزرگ ... توی اشعار بر بوم مودیلیانی. و هم آغوشی آهو ها ... بودن ترانه ای است. برای دو گیلاس آویزان از شعور شب. بودن بهانه ایست. دروغ عیسی است، بر صلیب. دروغ محمد است، بر تارهای عنکبوت ... آه های عصرگاه ابد، صبح گاه ازل ...

من به بهانه های شرقی، من به فراموشی غربی ... من به آه های نیمه شبانه، مغمومم. در مسیرم آهو ها می خوابند. پرنده ها حفاظ مصلوبند. روم ... ای شهر بی خاطره مجازی، سکوت کرده ای. ایران، بهانه بود. مادری بر مزار کودکش کولی است. و خوشه های نبودنی از تبار خاطرات گمشده ... از تبار خاطرات تمام نشده. که هیچ راه آغاز و انتهایی نداشت، ... باران، گرفته است ...