افلاطونیسم غار مداری

خب ... می دانم که توی این غار، عاجزیم به همین زنجیرهایی که دست و پایمان را بسته اند. می دانم به همین سایه ها دلخوشیم. می دانم که بارها از هر کسی پرسیده ام که این زنجیر شکسته بغلی جریانش چیست و ندایی همیشه توی سرم بوده که می گوید این یک بی شعور فراری بوده که رفته دنبال آزادی. دنبال آگاهی. می دانم که حالا دیگر توی قرن حاضرمان خیلی چیزها از زمان آن فلاسفه تغییر کرده اند. حالا که جای سایه برایمان با پرژکتور فیلم های پورن پخش می کنند. که دیگر عادتمان داده اند به ایده ائولوژی برهنگی. که یکی از زیباترین و با درایت ترین جمله های حالا بشود « جواب س ک س است » از وودی آلن. حالا دیگر حتی بستنی هم کودکی را خر نمی کند. حالا گداها هم تخصصی تر رفتار می کنند. خب ... همیشه خودمان بوده ایم که این دایره تسلیم را برای نوازش بیماری واگیردارمان تجویز کرده ایم. بیماری لاعلاجی که حالا بعد از هزاران سال از توی همان روش های درمانگری افلاطون، از توی همان دنیای آگاهی سر بر زمین فرود آورد. همان ریشه هایی که سوال شد. بعد شد تحقیق، بعد مباحثه، بعد درگیری بالا گرفت و شد افیون ملت ها. اول و آخر هم چوبش توی سر ماست. که همیشه از همه طرف رانده شویم و کار و زندگیمان بشود عجز و بدبختی و توبه در بک گراند کارآفرینی و نشاط ... ریدی! آخر شب هم حسرت و خماری و مدام فکر کردن به اینکه بقیه چقدر از ما مقرب ترند به درگاه آگاهی. بدبختی همین زندگی خجسته است، باور کن. آن جایی است که آن بیشعور دنبال آزادی و آگاهی، روزی برگردد و خیلی دنیا دیده و رها شده از تعلق زنجیرهای تسلیم توی چشمانمان زل بزند که « وای چقدر ما نفهم آفریده شده بودیم » خب ای انسان وارسته گاگول، بدیهی است که برمی گردیم دست جمعی توی همان چشمانت و طبق رویه سابق خودمان، که همان نفهمی باشد، می گوییم زاییدی! اصلن همین است که مدیران لایق جهان هیچ وقت نگران یک بیشعور فراری نمی شوند.