آنارشیسم ناب

زمانی که تاریخ، برایم حکم روادید زنده بودن است. و بی دلیل باید بستری انفعالات دون شان آدم ها باشم برای بقا. می شود گوشه گرفت برای بازگشت دنیای بی انتها به من. برای بازگشت حس گم شده ای که توی هیچ کتابی نیست. توی هیچ فیلمی که بشود تمام احساست را بر گردانی به مداری که بود. و بی دلیل، توی تنهایی، حرف ها گفته باشی با تمام کلمه ها. دیگر نه انسدادی که راهت را ببندد، نه ایدئولوژی که زبانت را محدود کند به فرمایشات درونی کسی که من نیست. شاید دوباره پیدا شوم، حداقل برای عده کمی که می دانم هنوز زنده اند. ولی بی تردید، این سوت و کور مفرط را با هیچ چیز دیگری معاوضه نخواهم کرد.