ارواح پارانویید
حال کن در انسداد افکارت، حرف های عمیقت راارواح پارانویید
حال کن در انسداد افکارت، حرف های عمیقت رادرباره من
دیگه مهم نیست. چی باشم، کجا باشم. اصلا همه فصل هام بشه زمستون، با همه نورهای ماتش وقتی می رن تا ابدیت ابرهای خاکستریش. وقتی نگاه می کنی به آسمون شباش می بینی تمام این برفا واسه تو دارن میان پایین. برای همیشه همین باشی و هیچ کس حتی نفهمه چی بود که گذشت. دیگه چرا مهم باشه ... کی رفت، کجا رفت. فقط گه گاهی که دلم می گیره از نبودن همه چی. همه چی ... دلم فقط به همین اتاق سیاه و سفید خوشه. فقط به همین بی انتها. که من باشم، که تو باشی و همین. کی می دونه آخرش چی میشه. کی می دونه قصه دنیا چی به سرش میاد. من همین آدم سیاه و سفید باشم، تو همین شعله که نگاهش همه چی باشه برام. دلم نغمه های تو رو می خواست. بشینم یه گوشه تا انتهای دنیای تو پرواز کنم، همین طور خیره میشدم به چشم هات و موسیقی، دخترک ژولیده، بند باز، کاروان، زنبور عسل و رویا، رویا ... انقدری که ازم بپرسی نیستی تو؟ ... من کجای این همه خاطره از چشم های ابرها افتادم و دیگه یادم نیست، چی به سر اون مرده اومد که هرجا می رفتیم، هر جا که حالمون یه جور دیگه بود، می دیدمش، برامون آکاردئون می زد، چقدرم قشنگ می زد. حالا، شباش، خیابوناش، کافه هاش، پر شده از شمع های قرمزی که تو دوست داشتی. بوی بارون میده هوا ... بوی بارون. این تمام شناسنامه من است؛ روی شبهای زمستان، نورهای مات ...
من، آدم مغروری است. از نظرش خیلی آدمها حق بودن ندارند. از نظرش خیلی حرف ها فاضلاب است. اما همیشه بر این باور که تواضع احساس دیگریست از تلویح غرور. من، از آدم های مغرور تر متنفر است.
ادامه...
آمار : 19663 بازدید
Powered by Blogsky
سونات جنون
قسم به اسم تلخ خیابان های رد شده، ... قسم به عصمت تلخ ابرها ... به عبور بی هویت سایه های توی دلم، که ترانه های مشرقی بی پایانشان را برایم باقی گذاشتند. قسم به مخاطب هایی که هیچ کس نیستند، به آدمهایی که فکر می کنند این ترانه برایشان خاطره است. به میرای تلخ نوشته ها، ... به شاخه های نروییده بر پیکر انزوا. به گام ها ... به اشراق باران دچارم ... به نفس های زرد روی پیشانیت ... به تاریخ دلم که گذشت ... بی پرده ... بی عشق ... با من از انکارها سخن بگو ... از بودن ها ... اما، ... نگو که باید ... نگو که رفتنی است دنیام ...
من اینجا کامنت گذاشتم خب...
چرا دیگه نیستی رئا؟
کجایی پس؟
سخته بودن برای واژه ها
سخته باور اینکه کلمه ها دیگر راهی هیچ کجا نخواهند بود
بیا ارکستر را با سکوت آغاز کنیم...
بیا... نیا!!
تو اگر بیایی تمام نمی شویم!!
توی جمله ات ماتم می برد
به ندانسته ها
به جمله های مجازی ...
r e a جان :(
دلم گرفت ...
رئا می دونی چه وقت هایی گذرم می افته به وبلاگت؟وقت هایی که حس می کنم دلم می خواهد گوشه یک دیوار توی تاریکی بایستم و برای خودم سیگار بکشم،اگرچه من اصلا سیگاری نیستم!
دنیایت در تو امتداد می یابد...
+این همه رفتن ها نمی دانم مختص زمانه ما است یا خاصیت دنیا است...ولی می دانم حس خوبی نیست حسی است شبیه معلق ماندن درون یک حباب...
واقعیت ها، هیچ گاه، در نداشته ها جریان ندارند
اتفاق...
!
خب ، بالاخره کی باهامون حرفای ِ خیلی خوب میزنه ؟ ..
کسی به وسعت یک ملخ