ارواح پارانویید
حال کن در انسداد افکارت، حرف های عمیقت راارواح پارانویید
حال کن در انسداد افکارت، حرف های عمیقت رادرباره من
دیگه مهم نیست. چی باشم، کجا باشم. اصلا همه فصل هام بشه زمستون، با همه نورهای ماتش وقتی می رن تا ابدیت ابرهای خاکستریش. وقتی نگاه می کنی به آسمون شباش می بینی تمام این برفا واسه تو دارن میان پایین. برای همیشه همین باشی و هیچ کس حتی نفهمه چی بود که گذشت. دیگه چرا مهم باشه ... کی رفت، کجا رفت. فقط گه گاهی که دلم می گیره از نبودن همه چی. همه چی ... دلم فقط به همین اتاق سیاه و سفید خوشه. فقط به همین بی انتها. که من باشم، که تو باشی و همین. کی می دونه آخرش چی میشه. کی می دونه قصه دنیا چی به سرش میاد. من همین آدم سیاه و سفید باشم، تو همین شعله که نگاهش همه چی باشه برام. دلم نغمه های تو رو می خواست. بشینم یه گوشه تا انتهای دنیای تو پرواز کنم، همین طور خیره میشدم به چشم هات و موسیقی، دخترک ژولیده، بند باز، کاروان، زنبور عسل و رویا، رویا ... انقدری که ازم بپرسی نیستی تو؟ ... من کجای این همه خاطره از چشم های ابرها افتادم و دیگه یادم نیست، چی به سر اون مرده اومد که هرجا می رفتیم، هر جا که حالمون یه جور دیگه بود، می دیدمش، برامون آکاردئون می زد، چقدرم قشنگ می زد. حالا، شباش، خیابوناش، کافه هاش، پر شده از شمع های قرمزی که تو دوست داشتی. بوی بارون میده هوا ... بوی بارون. این تمام شناسنامه من است؛ روی شبهای زمستان، نورهای مات ...
من، آدم مغروری است. از نظرش خیلی آدمها حق بودن ندارند. از نظرش خیلی حرف ها فاضلاب است. اما همیشه بر این باور که تواضع احساس دیگریست از تلویح غرور. من، از آدم های مغرور تر متنفر است.
ادامه...
رئا
به پرنده که در انعکاس خودش می رفت. به هوایی که بی تو زندگی در خود داشت. به این حقیقت که تنها در چشم تو صبوری می کرد. به هزار هزار تابلوی نقاشی بزرگ بر ستون های این خانه قدیمی. تصویر آن مریم که درخت ها را، تصویر آن فرشته های کوچک بی پرواز. به پرنده که در انعکاس خودش می رفت. دست های تنهای فرشته ها را می دید و باز ... به تنها قصیده این روزهای این تابلو ها ... خانه ای که تو را کم داشت.
انگار این آخر خط، انگار این صدای لرزان فرشته های بی پرواز. انگار، قطره ای از پلکان بی تفاوت شب می لغزد. نمی شود انکار کرد ... این لحظه سرد انگار، پاییز شده است. انگار پاییز در یک قدمی آدمها ایستاده است. هر آغاز، داستان دیگری را تمام می کند. قصه ها از همان جایی شروع می شوند که سرنوشت ها به پایان می رسند. انگار، سرنوشت ها اشتباهی شده اند. انگار کسی در آینه من را دید. انگار لبخند زد باران ... انگار چشمانت را بسته ای دیگر.
آن آدم دیگری، ... ما بدهکاریم ... به پرنده که در انعکاس خودش می رفت ... به آن مریم که درخت ها را ... به فرشته های کوچک بی پرواز ... این پایان قصه من است ...
این پایان تمام خورشیدهای من است. تمام اشتباهی های تو را یکجا ... تمام فصل های سرد مرا یکجا ... آدم برفی که پشت سرش را می دید. از مسیری که آمده بود و هیچ رد پایی اما، هیچ جای خاک سفید اینجا نیست دیگر. سردم شده بود انگار، ... انگار دست های تو را می دیدم حتی لحظه ای ... که آنقدر ناچیز، آنقدر کوتاه، ... که دیگر چشمانم کار نمی کنند ... انگار، پاییز در نقطه تلاقی سرنوشت ها ایستاده و در انتظار ... این جاده یک روز باید خراب می شد. با تمام رفته های نیامده اش ... با تمام صبورهای در انتظارش، ... پاییز در انتهای این خاک سفید نفس می کشیده است. بوی تو را گرفته است ... بوی تو را گرفته است ... بوی تو را گرفته بود، هوا ...