وق و بوق سگ

تا حدودی، همیشه می رسم به یک اتفاق طبیعی تکراری. به حضورم، به وق زدن روز مره توی ذهنت. به حرف های تکراریم. به کلیشه های تکراریم. گاهی یک پیامبر افسار گسیخته برای رهایی، گاهی یک شعر خوب پست مدرن، گاهی یک قطره اشک. برای همه اینها احساس ناخوشایندی دارم. برای همه دری وری هام. همه نوشتن های بی ثمر، گذشتن های بی سبب. به فکر های رها نشیدنی از بوسه ای، جایی ... برای حرف هایی که بقل بقل تلاقی خودمند با اجتماع خودم. با برزخ خودم با موجودیت. دلم شاید نفس می خواست. شاید کرختی نامحدود می خواست. حالا را نمی دانم. اما همیشه حضورم با فولکلور جمعی ریده شده است. با حال کریه گریه و ماتم و شب خوشی. از تحمل شدن می ترسیدم. از هجو بودنم می ترسیدم. از بزرگراه بودنم ...

نمی دانم تا کی، تا کجا تصمیم دارم انقدر علاف خودم باشم و برای خودم هی بنویسم که مثلن تسکین، مثلن تمرین، مثلن نمی دانم کجای این دنیا مال من باشم، ارثیه ام از این حجم کوچک رئا، ... هی، حالم از ترانه و تلویح و ترک به هم می خورد. از انضمام شاعرها، از نکریات تکراری معدوم مجله ها، از ندانم ها و نخواستن ها و پوچی بی رمغ خودم با خودم. 

زیادی حس خوب داشته ام تا به حال، زیادی خوش بوده ام با در و دیوار سیاه و سفید، زیادی فکر می کردم که خوب است همه چیز ... حالا را نمی دانم، حالا را نمی فهمم، حالا کجاست، چه می کند؟ حالا، حس خوبی نیست. حالا، یک اتفاق خیلی بی دلیل شده.