زندگی اقساطی

جایی، خلقتم را می گذارم برای فروش. جایی که دیگر نه صدایی، نه هوسی و نه غریزه ای از خاطراتم باقی نمانده باشد. جایی شبیه حالا، که اندوه های رقت انگیز را توی اتاقی چند در چند خلاصه می کنم. و فکر می کنم به انتهای یک مسیر تکراری و اشتباهی. به صدای ثانیه ها که توی گوشم برخورد مداوم هستی است با من. قفل شده ام. توی موسیقی فیلم. توی صحنه های مداوم آبی ت. توی چشمانت. می دانی، بی پرده شاید بنویسم که عاشقت شدم زن توی ال ای دی. عاشق سیاهی های مات. عاشق لاکی استرایک قرمز. و تمام زندگیم، توی مدتی کوتاه، می شود برخورد نگاه تو با حقیقتم. به فضای خلا بعد از این هم خوب فکر کرده ام. که خاطراتم را مردود کنم. به زندگی شرطی عادت کنم. به اینکه دیگر پرنده ای را دوست نخواهم داشت حتی. و دوباره توی نگاهت مرور کنم، خودم را، بی زیاد و کم. همین که عاشق گوژپشتی شوم که تکیه داده بر تیر چراغ برق. بروم توی نوادا با تمام وجودم از ساز دهنی بنویسم. و به دستان تو فکر کنم، وقتی که قرص ها را مشت مشت بلعید و نتوانست تمامش کند. به جایی که خلقتم را بگذارم برای فروش. با پولش می شود هزار هزار لاکی استرایک قرمز خرید. و آهنگ های تکراری. و سکانس های تکراری، که خشک شوم گوشه تصویر مبلمان مشکی خانه ام. که دیگر از سر تقصیر کسی فنا نشوم. دیگر صدایی توی گوشم مدام تکرار نشود که باورم کن ... باورم کن ... حالا، به هر لحظه ای که تو می خواهی قسم. که من به اتفاق گوشه دنیایی دلخوشم که من باشم و کیشلوفسکی و لاکی.